„ჩვენ“-ს ასეთი განცდა მრავალ სარგებელთან არის დაკავშირებული, მათ შორის ცხოვრებით კმაყოფილებასთან, ჯგუფურ ერთიანობასთან, მხარდაჭერასთან და ვარჯიშისადმი თავდაჯერებულობასთან. გარდა ამისა, ჯგუფში დასწრების, ძალისხმევისა და ვარჯიშის უფრო მაღალი მოცულობის ალბათობა უფრო მაღალია, როდესაც ადამიანები მტკიცედ იდენტიფიცირდებიან სავარჯიშო ჯგუფთან. სავარჯიშო ჯგუფში გაწევრიანება, როგორც ჩანს, ვარჯიშის რუტინის მხარდაჭერის შესანიშნავი გზაა.
მაგრამ რა ხდება, როდესაც ადამიანებს არ შეუძლიათ დაეყრდნონ თავიანთი სავარჯიშო ჯგუფის მხარდაჭერას?
მანიტობას უნივერსიტეტის კინეზიოლოგიის ლაბორატორიაში ჩვენ დავიწყეთ ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა. ადამიანებმა შეიძლება დაკარგონ სავარჯიშო ჯგუფზე წვდომა, როდესაც ისინი გადადიან საცხოვრებლად, ხდებიან მშობლები ან იწყებენ ახალ სამსახურს რთული გრაფიკით. 2020 წლის მარტში, COVID-19 პანდემიის დროს საზოგადოებრივი შეკრებების შეზღუდვის გამო, ბევრმა ჯგუფურმა ვარჯიშმა დაკარგა ჯგუფებზე წვდომა.
სანდო, გააზრებული და დამოუკიდებელი კლიმატის გაშუქება მკითხველის მხარდაჭერას საჭიროებს.
ჯგუფთან იდენტიფიცირება
იმის გასაგებად, ართულებს თუ არა სავარჯიშო ჯგუფთან მიჯაჭვულობა ვარჯიშს, როდესაც ჯგუფი თავისუფალი არ არის, ჩვენ ვკითხეთ სავარჯიშო ჯგუფის წევრებს, თუ როგორ მოიქცეოდნენ, თუ მათი სავარჯიშო ჯგუფი აღარ იქნებოდა მათთვის ხელმისაწვდომი. ადამიანები, რომლებიც მტკიცედ იყვნენ იდენტიფიცირებულნი თავიანთ ჯგუფთან, ნაკლებად დარწმუნებულები იყვნენ მარტო ვარჯიშის უნარში და ფიქრობდნენ, რომ ეს ამოცანა რთული იქნებოდა.
ადამიანებმა შეიძლება დაკარგონ წვდომა სავარჯიშო ჯგუფზე, როდესაც ისინი გადადიან საცხოვრებლად, ხდებიან მშობლები ან იწყებენ ახალ სამსახურს რთული გრაფიკით. (Shutterstock)
მსგავსი შედეგები მივიღეთ ორ კვლევაში, რომელთა რეცენზირებაც ჯერ არ ჩატარებულა. კვლევაში შევისწავლეთ, თუ როგორ რეაგირებდნენ მოვარჯიშეები, როდესაც COVID-19-ით გამოწვეული ჯგუფური შეკრებების შეზღუდვების გამო, სავარჯიშო ჯგუფებთან წვდომა დაკარგეს. კვლავ, მოვარჯიშეები, რომლებსაც ძლიერი „ჩვენ“-ს განცდა ჰქონდათ, ნაკლებად თავდაჯერებულად გრძნობდნენ თავს მარტო ვარჯიშის დროს. თავდაჯერებულობის ეს ნაკლებობა შესაძლოა გამოწვეული ყოფილიყო იმით, რომ წევრებს ჯგუფში მონაწილეობაზე „ცივი ინდაურის“ იძულება უწევდათ და მოულოდნელად კარგავდნენ იმ მხარდაჭერასა და პასუხისმგებლობას, რომელსაც ჯგუფი უწევდა.
გარდა ამისა, მოვარჯიშეთა ჯგუფური იდენტობის სიძლიერე არ იყო დაკავშირებული იმასთან, თუ რამდენს ვარჯიშობდნენ ისინი მარტო ჯგუფების დაკარგვის შემდეგ. მოვარჯიშეთა ჯგუფთან კავშირის განცდა შესაძლოა არ აისახოს იმ უნარებში, რომლებიც მათ მარტო ვარჯიშში დაეხმარება. როგორც ამბობენ, ზოგიერთმა მოვარჯიშემ, რომელიც ჩვენ გამოვკითხეთ, პანდემიის შეზღუდვების დროს საერთოდ შეწყვიტა ვარჯიში.
ეს დასკვნები თანხვედრაშია სხვა კვლევებთან, რომლებიც ვარაუდობენ, რომ როდესაც მოვარჯიშეები სხვებზე (ამ შემთხვევაში, ვარჯიშის ლიდერებზე) დამოკიდებულნი ხდებიან, მათ უჭირთ მარტო ვარჯიში.
რა შეიძლება აღუძრავს ჯგუფურ ვარჯიშებს დამოუკიდებლად ვარჯიშის უნარ-ჩვევებსა და მოტივაციას? ჩვენ გვჯერა, რომ ვარჯიშის დროს როლის იდენტურობა შეიძლება გადამწყვეტი ფაქტორი იყოს. როდესაც ადამიანები ჯგუფთან ერთად ვარჯიშობენ, ისინი ხშირად ქმნიან იდენტობას არა მხოლოდ ჯგუფის წევრის, არამედ იმ ადამიანის როლის გამო, ვინც ვარჯიშობს.
სავარჯიშოს იდენტურობა
ჯგუფურ ვარჯიშს უდავო სარგებელი მოაქვს, როგორიცაა ჯგუფური ერთიანობა და მხარდაჭერა. (Shutterstock)
ვარჯიშის მონაწილის იდენტიფიცირება (სავარჯიშო როლის იდენტობა) გულისხმობს ვარჯიშის საკუთარი თავის აღქმის ბირთვად აღქმას და ვარჯიშის როლის შესაბამისად ქცევას. ეს შეიძლება ნიშნავდეს რეგულარულ ვარჯიშს ან ვარჯიშის პრიორიტეტად ქცევას. კვლევები აჩვენებს სანდო კავშირს ვარჯიშის როლის იდენტობასა და ვარჯიშისადმი ქცევას შორის.
ჯგუფური ვარჯიშის მქონე ადამიანები, რომლებსაც აქვთ ძლიერი ფიზიკური ვარჯიშის როლის იდენტობა, შესაძლოა საუკეთესო პოზიციაში იყვნენ ვარჯიშის გასაგრძელებლად, მაშინაც კი, როდესაც ჯგუფთან წვდომას კარგავენ, რადგან ვარჯიში მათი თვითშეგნების ბირთვია.
ამ იდეის შესამოწმებლად, ჩვენ განვიხილეთ, თუ როგორ უკავშირდებოდა მოვარჯიშის როლის იდენტობა ჯგუფურ მოვარჯიშეთა გრძნობებს მარტო ვარჯიშის შესახებ. ჩვენ აღმოვაჩინეთ, რომ როგორც ჰიპოთეტურ, ასევე რეალურ სიტუაციებში, სადაც მოვარჯიშეები კარგავდნენ ჯგუფთან წვდომას, ადამიანები, რომლებიც მტკიცედ იდენტიფიცირდებოდნენ მოვარჯიშის როლთან, უფრო დარწმუნებულები იყვნენ მარტო ვარჯიშის უნარში, ამ ამოცანას ნაკლებად რთულად მიიჩნევდნენ და უფრო მეტს ვარჯიშობდნენ.
სინამდვილეში, ზოგიერთმა მოვარჯიშემ განაცხადა, რომ პანდემიის დროს ჯგუფის დაკარგვას კიდევ ერთ დაძლევად გამოწვევად აღიქვამდა და ყურადღებას ამახვილებდა ვარჯიშის შესაძლებლობებზე, ჯგუფის სხვა წევრების გრაფიკზე ან ვარჯიშის პრეფერენციებზე ფიქრის გარეშე. ეს დასკვნები მიუთითებს, რომ „მე“-ს ძლიერი გრძნობა შეიძლება სავარჯიშო ჯგუფის წევრებს ჯგუფისგან დამოუკიდებლად ვარჯიშისთვის საჭირო ინსტრუმენტებს სთავაზობდეს.
„ჩვენ“-სა და „მე“-ს უპირატესობები
მოვარჯიშეებს შეუძლიათ განსაზღვრონ, თუ რას ნიშნავს მათთვის პირადად ჯგუფისგან დამოუკიდებლად ვარჯიში. (Pixabay)
ჯგუფურ ვარჯიშს უდავო სარგებელი მოაქვს. მხოლოდ მარტოხელა ვარჯიშის მონაწილეები ვერ იღებენ ჯგუფური ერთიანობისა და მხარდაჭერის სარგებელს. როგორც ვარჯიშის დაცვის ექსპერტები, ჩვენ გირჩევთ ჯგუფურ ვარჯიშს. თუმცა, ჩვენ ასევე ვამტკიცებთ, რომ ვარჯიშის მონაწილეები, რომლებიც ზედმეტად არიან დამოკიდებულნი თავიანთ ჯგუფებზე, შეიძლება ნაკლებად გამძლეები იყვნენ დამოუკიდებელი ვარჯიშის დროს - განსაკუთრებით თუ ისინი მოულოდნელად კარგავენ ჯგუფთან წვდომას.
ჩვენი აზრით, ჯგუფური ვარჯიშის მონაწილეებისთვის გონივრული იქნება, ჯგუფური ვარჯიშის იდენტობის გარდა, ვარჯიშის მონაწილეთა როლის იდენტობაც განავითარონ. როგორ შეიძლება გამოიყურებოდეს ეს? ვარჯიშის მონაწილეებმა შეიძლება ნათლად განსაზღვრონ, თუ რას ნიშნავს მათთვის პირადად ჯგუფისგან დამოუკიდებლად ვარჯიში ან ჯგუფთან ერთად გარკვეული მიზნების მიღწევა (მაგალითად, ჯგუფის წევრებთან ერთად სახალისო სირბილისთვის ვარჯიში) და სხვა მიზნების დამოუკიდებლად მიღწევა (მაგალითად, ყველაზე სწრაფი ტემპით რბოლაში მონაწილეობა).
საერთო ჯამში, თუ გსურთ, რომ თქვენი ვარჯიშის რუტინა შეინარჩუნოთ და გამოწვევების წინაშე მოქნილობა შეინარჩუნოთ, „ჩვენ“-ს განცდა შესანიშნავია, მაგრამ არ დაკარგოთ „მე“-ს განცდა.
გამოქვეყნების დრო: 24 ივნისი-2022